De verwezenlijking van een droom… mijn onvergetelijke reis naar Jeruzalem BLOG 1 | De Heilige Stad voelt aan als een warm bad

Bloggen over Jeruzalem… terwijl ik nadenk over mijn eerste woorden ontsnapt mij een zucht van intens verlangen. Jeruzalem is een stad waar je geen genoeg van krijgt, een gastvrouw die je aangenaam bedwelmt met haar ongedwongen gastvrijheid en kleurrijke gedaantes. De oude stad is zoals een bruid die haar gasten betovert met haar ranke postuur en wisselende kledij, maar waarvan je diep in je hart weet dat haar tijdloze schoonheid daar niet in verscholen ligt. Onbereikbaar ver weg liggen haar sieraden: alleen tijd en passie kunnen daar een glimp van onthullen.

Draaikolk

Ik kan je bij de hand nemen om samen met je te duiken in een wervelende draaikolk van geuren, kleuren, smaken en verhalen. Ik kan je vertellen over hoe je in de namiddag gedachteloos door de oude binnenstad kunt struinen… je vingers glijdend over versleten muren en kleurige deurposten, over lederen tassen en fijne stoffen. Klimmend over door duizenden voeten gepolijste keien, baan je je eigen weg. Je bijt op je onderlip terwijl je jezelf in gedachten afvraagt: ‘Waar ben ik al geweest, wat kan ik nog ontdekken?’ Jeruzalem heeft een onverzadigbaar verlangen in je aangewakkerd. Je wilt haar volle glorie ervaren, maar je weet alleen niet hoe…

© HALAL.BLOG | Je vingers glijdend over versleten muren en kleurige deurposten, over lederen tassen en fijne stoffen.

Labyrint

Balancerend op steile traptreden probeer je je een voorstelling te maken van het fijnmazige labyrint om je heen. Je waant je – ondanks de talloze Israëlische beveiligingscamera’s – onbespied. Achter iedere poort ligt verwondering. Achter iedere schaduw schuilt historie. Alles en iedereen beweegt langs elkaar heen. In die onophoudelijke stroom van toeristen en pelgrims – die als een delta uitwaaiert door de smalle straten van de oude binnenstad – zul je ook de schier onverstoorbare Palestijnen aantreffen. In de schaduw van een afdakje drinken zij gemoedelijk een kop thee, terwijl ze met een instemmende en tevreden blik de traag bewegende mensenmassa’s aanschouwen.

© HALAL.BLOG | Achter iedere poort ligt verwondering. Achter iedere schaduw schuilt historie.

In alles is de Heilige Stad wat ik ervan had verwacht… maar ook weer niet. Na lang aarzelen besluit ik om tóch maar bij het begin te beginnen, en mijn avontuur te laten rijpen in mijn herinnering… voor later.

Palestina

Palestina – in het bijzonder het ach en wee van al-Aqsa – is een gevoelig thema dat de gemoederen ernstig verhit. Haar lijden woedt in ons midden als een ondergrondse veenbrand. De al decennia voortdurende bezetting verteert onze trots en aanzien. Van tijd tot tijd leiden de hiermee gepaard gaande heftige gevoelens van onmacht en ontering tot een vurige en ongecontroleerde uitbarsting. De kwestie beweegt ons, maar jaagt ons ook vrees aan.

De al-Aqsa Moskee. Haar lijden woedt in ons midden als een ondergrondse veenbrand.

Droomwens

Bidden in de al-Aqsa moskee is altijd al een droomwens van mij geweest. Met mijn reis naar Jeruzalem heb ik één van mijn diepste wensen in vervulling zien gaan. Ik weet dat velen die droom met mij delen maar om een of andere reden die stap niet durven te nemen. Begrijpelijk, want ook ik heb die vele bangmakerijen op social media voorbij zien komen: demotiverende posts en tweets van aartspessimisten die er een sport van hebben gemaakt om iedere religieuze aspiratie in de kiem smoren. Altijd maar weer wijzen op de obstakels en risico’s, nooit op de kansen en mogelijkheden.

Tijdbom

Naar Palestina reizen, dat zou je volgens hen niet moeten willen. Net zoals op dit moment geen verstandig mens een vakantie naar Iran, Irak, Syrië, Libië of Noord-Korea boekt, zo zou ook de roep van al-Aqsa genegeerd moeten worden. Reden? De reis naar het Heilige Land zou niet geheel zonder risico’s, zélfs levensgevaarlijk zijn. Overal ligt terreur op de loer. Jeruzalem wordt vergeleken met een tikkende tijdbom (eentje waarvan je niet weet wanneer die afgaat), en Palestina met een mijnenveld waarop naar het martelaarschap smachtende terreurzombies ronddolen. Op ieder moment – en op iedere locatie – kan de vlam in de pan slaan. Bovendien zou er op Israëlische vliegvelden sprake zijn van willekeur (er bestaat overigens een minieme kans dat je het land niet wordt binnengelaten, daarover later meer). Kortom: drama alom! Maar in hoeverre zijn deze angsten gegrond?

Een grote bronzen Menorah (zevenarmige kandelaar) bij de ingang van Ben Gurion Airport, Tel Aviv.

Toelatingsbeleid

Ook ik ken de verhalen over moslims die na aankomst op een Israëlisch vliegveld de toegang wordt ontzegd, en vervolgens op het eerste de beste vliegtuig naar het land van herkomst zijn gezet. Dat soort berichten spreken natuurlijk tot de verbeelding. Onlangs vernam ik nog over een broeder die niet zo lang geleden met twee vrienden – op eigen gelegenheid, dus niet met een reisorganisatie – naar Jeruzalem was afgereisd. Na het gebruikelijke kruisverhoor werd hem, tot zijn grote teleurstelling en verdriet, de toegang geweigerd. Wat bleek, toen ze hem naar zijn beroep vroegen antwoordde hij een tikkeltje naïef: ‘Elektricien’. Dat was conform de waarheid, maar bepaald niet handig te noemen.

Die Israëlische douanebeambten zagen hem natuurlijk al in gedachten bomgordels in elkaar knutselen… of Palestijnse verzetsstrijders – als een praktisch onderdeel van een Intifidah-workshop 2.0 – leren hoe ze Joodse wijken in lichterlaaie konden zetten. Aan het einde van de rit stond hij al de volgende dag – tot stomme verbazing van zijn echtgenote – op de stoep van zijn huis. Moraal van het verhaal: vermijd het noemen van verdachte beroepen. Dus geen ‘chemicus’ maar ‘hulpverlener in de gehandicaptenzorg’. Overigens, als je ziet hoe sommige (puberende) familieleden zich vandaag de dag gedragen is die beroepsomschrijving niet eens zo ver gezocht…

Joodse immigrant blaast blij op een sjofar of sjoufer (een Joodse hoorn) . Toet! Orthodoxe Joden die Palestina willen bevolken wordt natuurlijk geen strobreed in de weg gelegd…

Doe normaal

De kans dat je dit – als brave burger zijnde – meemaakt is echter verwaarloosbaar klein. Zeker als je met een ervaren reisorganisatie als Mekka & Medina meereist. Het reisbureau is gepokt en gemazeld in het Midden-Oosten, beschikt over een goede cv en is geen onbekende bij de Israëlische autoriteiten. Mekka & Medina Reizen heeft al meerdere malen reizen naar het Heilige Land georganiseerd, waaronder de prachtige reis waaraan ikzelf heb deelgenomen. Al deze reizen zijn succesvol en tot ieders tevredenheid afgerond. Bovendien is het niet eerder voorgekomen dat een reisgenoot is teruggestuurd.

© HALAL.BLOG | Foto genomen vanaf het dakterras van het hotel waar we verbleven. Denk aan dit prachtige uitzicht als je het even niet meer ziet zitten!

Ben je echter iemand die hysterisch begint te doen zodra een militair je iets te lang aankijkt dan plukken ze je zo uit een rij. Niet dat dit zo’n drama is (je wordt heus niet aan je voeten richting een verhoorkamer gesleurd) maar het werkt wel vertragend en verpest wellicht je vakantiegevoel. Mijn devies: doe normaal dan doe je al gek genoeg. Onderga alles gelaten, het hoort er nu eenmaal bij. Maak er ook iets positiefs van: zie het als een uniek onderdeel van je reiservaring (wat het feitelijk ook is).

Sjeitels

Voor de oplettende reiziger is er op het vliegveld van alles en nog wat te zien. Geef daarom je ogen goed de kost, het is de moeite waard! Ikzelf heb mij kostelijk vermaakt met het bestuderen van pruiken (zogenoemde sjeitels, gemaakt van echt haar) van orthodox-Joodse vrouwen die – net zoals ik – in de rij voor de douane stonden te niksen. Sommige jodinnen leken speciaal voor deze reis een opgezet angora konijn op hun hoofd te hebben vastgebonden. Het leek mij echt een straf om met zo’n harige fietshelm rond te lopen. Dan lijkt mij een hoofddoek toch heel wat gemakkelijker (en aangenamer) dragen!

Dora the Explorer

Dora

Andere sjeitels leken wel statisch geladen en daardoor een eigen leven te leiden. In een tengere joodse vrouw met een smal wit gezicht meende ik zelfs de avontuurlijke Dora the Explorer te herkennen, maar dan met anorexia. Een overdreven grote rode Minnie Mouse-strik bovenop haar armoeiige pruik gaf haar aanblik iets lugubers. Conclusie: een oude blik en kinderlijke strik gaan niet samen. Ik begrijp dat ze er niet aantrekkelijk uit willen zien maar overdrijven is ook een kunst. Sommigen jagen je de stuipen op het lijf!

Tot zover mijn eerste Jeruzalem-blog. In mijn binnenkort te verschijnen tweede blog-artikel ga ik dieper in op het veiligheidsaspect, onder andere over wat je in de verhoorkamer te wachten staat (om je verwachtingen alvast te temperen: daar komen géén stroomschokken bij kijken).

Meer lezen? Like de Facebook-pagina van HALAL.BLOG en blijf up-to-date!